در عام‌ترین تبیین، کوپنیسم مروج فرودست‌پنداری مردم و قیم‌مآبی کاربه‌دستان است. از یک‌سو جامعه را به‌صورت عینی (در کوچه و بازار) به دو گروه مشتری جنس کوپنی و مشتری بازار آزاد تقسیم می‌کند (حال آ‌ن‌که یارانه‌ی نقدی هنگامی که در بازار با هرگونه کالا یا خدماتی مبادله می‌شود چنین نمودی ندارد)و از سوی دیگر بازار ثانویه‌ی مصنوعی، انحصاری، و وسیعی برای دست اندرکاران امر تهیه و توزیع کالاها فراهم می‌آورد که در آن، گروه‌های برنامه‌ریز و مجری قادرند با «فراغ بال» تصمیم بگیرند مردم چه‌چیزی را، به چه میزان، با چه کیفیتی، و در چه زمانی مصرف کنند.
